W Javie interfejsy i abstrakcyjne klasy są narzędziami do osiągnięcia polimorfizmu, czyli możliwości tworzenia kodu, który może działać z różnymi typami danych. Oto główne różnice między nimi:

Interfejs:
- Wszystkie metody w interfejsie są domyślnie publiczne i abstrakcyjne (od Javy 8 można również definiować metody domyślne i statyczne).
- Interfejsy mogą być implementowane przez dowolną klasę, a klasa może implementować wiele interfejsów.
- Interfejsy mogą być używane do osiągnięcia wielodziedziczenia w Javie.
Abstrakcyjna klasa:
- Abstrakcyjne klasy mogą mieć zarówno metody abstrakcyjne, jak i metody zdefiniowane.
- Metody w abstrakcyjnej klasie mogą mieć różne modyfikatory dostępu, np. publiczne, chronione lub prywatne.
- Klasa dziedzicząca po abstrakcyjnej klasie musi zaimplementować wszystkie jej abstrakcyjne metody.

Decyzja o wyborze między interfejsem a abstrakcyjną klasą zależy od kontekstu i potrzeb projektu. Kilka czynników, które mogą wpłynąć na tę decyzję, to:

Złożoność hierarchii: Jeśli istnieje potrzeba stworzenia hierarchii klas, gdzie kilka klas ma wspólną funkcjonalność, ale niekoniecznie wszystkie, abstrakcyjna klasa może być bardziej odpowiednia.
Wielodziedziczenie: Jeśli klasa musi dziedziczyć zachowanie od więcej niż jednego źródła, interfejsy mogą być preferowaną opcją, ponieważ Java nie obsługuje wielodziedziczenia klas.
Elastyczność: Interfejsy są bardziej elastyczne, ponieważ klasa może implementować wiele interfejsów, co umożliwia zwiększenie modularności kodu.

W skrócie, interfejsy są używane, gdy konieczne jest zapewnienie jednego typu zachowania dla wielu klas, podczas gdy abstrakcyjne klasy są używane, gdy istnieje wspólna funkcjonalność, która może być dziedziczona przez wiele klas, ale niekoniecznie przez wszystkie.